Znajdź zawartość

„Likwidator Oficerów” W 1945 roku Biuro Lotnictwa Marynarki (BuAer) ogłosiło specyfikację OS-105 na nowy, dzienny myśliwiec pokładowy. Maszyna miała być uzbrojona w cztery działka 20 mm i napędzana dwoma silnikami odrzutowymi – Westinghouse 24C (J34) lub General Electric TG-180 (J35). Po analizie zgłoszeń, 25 kwietnia 1946 roku kontrakt na budowę trzech prototypów trafił do firmy Vought. Tak narodził się XF7U-1, który po raz pierwszy wzbił się w powietrze w 1948 roku. Problemy zaczęły się szybko. Opóźnienia w pracach nad silnikami J34 sprawiły, że samolot nie osiągał zakładanych parametrów, co uniemożliwiało przeprowadzenie pełnych testów w locie. Projekt był o włos od skasowania. Mimo to powstało 14 egzemplarzy F7U-1, a w grudniu 1951 roku oblatano nową, gruntownie zmodernizowaną wersję – F7U-3. Ta wersja była o 25% większa, wreszcie dostała docelowe silniki Westinghouse J46-WE-8B z dopalaczami, a konstrukcja została wzmocniona. Piloci testowi docenili pewne cechy Cutlassa – był stabilną platformą uzbrojenia, zaskakująco zwrotny, dość przyjemny w pilotażu i wytrzymały. Niestety, lista problemów była dłuższa. Legendarne stały się opowieści o zawodnym układzie napędowym, trudnym lądowaniu na lotniskowcu i niestabilnym zachowaniu w locie. Wally Schirra – późniejszy astronauta – w swojej autobiografii napisał wprost, że F7U-3 był "twórcą wdów", i niestety statystyki to potwierdzają. W ciągu niespełna dekady służby utracono aż 1/4 wyprodukowanych maszyn (78 katastrof na około 550 000 godzin nalotu), co uczyniło Cutlassa najbardziej wypadkowym myśliwcem US Navy ze skośnymi skrzydłami wg badań marynarki z 1957 roku. Pierwszy Pierwszy amerykański myśliwiec pokładowy zaprojektowany z myślą o silnikach z dopalaczem Pierwszy ze skośnymi skrzydłami w lotnictwie US Navy Pierwszy w układzie bezogonowym Pierwszy z aktywnym układem sterowania hydraulicznym ze „sztucznym czuciem” Pierwszy z przednim kółkiem kierowanym, systemem tłumienia drgań i nieodwracalnym sterowaniem Pierwszy operacyjny nosiciel pocisków AIM-7 Sparrow A gdzie w tym wszystkim Marines? W kwietniu 1951 roku Szef Operacji Morskich (Chief of Naval Operations) ogłosił wymagania dla nowego dużego wodnosamolotu odrzutowego, porównywalnego rozmiarami z B-47. Maszyna ta miała pełnić specjalistyczną rolę: minowanie akwenów przy bardzo dużych prędkościach i na niskiej wysokości. Konkretnie chodziło o zrzut min z wysokości 500 stóp (ok. 150 metrów) przy minimalnej prędkości 500 węzłów, czyli około 926 km/h. Zadanie opracowania nowego uzbrojenia powierzono Naval Ordnance Laboratory Test Facility na Florydzie, a testy w locie realizowane były przez jednostki marynarki operujące z NAS Miami. W lutym 1952 roku baza NAS Miami została przekazana pod zarząd Korpusu Piechoty Morskiej i przekształcona w MCAS Miami. Nowi gospodarze przejęli również trwający projekt testowania nowego uzbrojenia. Początkowo do testów używano samolotów F7F Tigercat oraz F3D Skynight. Niestety, żadna z tych maszyn nie była w stanie osiągnąć wymaganej prędkości 500 węzłów. Pojawiła się więc potrzeba znalezienia szybszego nośnika zdolnego do przenoszenia dużego zasobnika z minami. Wybór padł na F7U-3 Cutlass Pierwszy Cutlass Bu.No 129466 trafił do MCAS Miami 16 kwietnia 1954 roku. Był napędzany silnikami J35 bez dopalaczy. Już podczas przelotu z MCAS El Toro do Miami pilot zgłosił aż sześć awarii – głównie układu hydraulicznego. Maszyna szybko zyskała przydomek Hangar Queen (Królowa Hangaru), ponieważ spędzała więcej czasu w naprawie niż w powietrzu. 12 kwietnia 1955 roku została przeniesiona do Naval Air Technical Training Center w Jacksonville, gdzie służyła jako pomoc dydaktyczna dla przyszłych mechaników USMC. Drugi Cutlass BuNo 129582, tym razem wyposażony już w silniki J46, przybył do jednostki H&HS Miami 21 czerwca 1955 roku – dwa dni po oblocie nowego wodnosamolotu P6M Seamaster, dla którego testowano nowy typ min. W ciągu dwóch lat służby maszyna wylatała 137 godzin. Po zakończeniu eksploatacji została przekazana na... plac zabaw w Fort Lauderdale. Trzeci Cutlass BuNo 129602, wcześniej użytkowany przez dywizjon VA-66, trafił do USMC w grudniu 1957 roku. W ciągu 8 miesięcy zaliczył zaledwie 28 godzin w powietrzu. Następnie został przekazany do NAF Litchfield Park. Paradoksalnie, mimo że był najkrócej używany przez Marines, to właśnie ten egzemplarz był ostatnim myśliwskim Cutlassem, który zakończył służbę. Model Moja miniatura przedstawia drugą maszynę, czyli F7U-3 Cutlass BuNo 129582. Model wykonany został z zestawu Fujimi, z dosatkiem kalkomani 3d firmy Kelik. Malowany Alcladami oraz AK Extreme Metal. Wash to Panel Line Dark Grey od Tamiya. Kalkomanie to mieszanka zestawowych (insygnia) oraz drukowanych w domu na drukarce atramentowej) Budowę modelu można obejrzeć w warsztacie