Z serii "Korea 1950-53" - MiG-15 3 FAD PLAAF; Hobb

[dewertus]

Witam,

W ramach serii Korea 1950-53 chciałbym Wam zaprezentować kolejny model samolotu walczącego pod miłującym pokój Czerwonym Sztandarem. Jest to także pierwszy socjalistyczny odrzutowiec w mojej koreańskiej kolekcji. Model przedstawia MiGa-15 w barwach 3 Eskadry, 7 Pułku, 3 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego Sił Powietrznych Ludowo-Wyzwoleńczej Armii Chin (PLAAF).

 

Rys historyczny

Zaangażowanie militarne Chin w wojnie koreańskiej fizycznie rozpoczęło się w październiku 1950 roku od rozpoczęcia ofensywy mającej na celu odrzucenie sił ONZ, które w wyniku udanej ofensywy zapoczątkowanej lądowaniem pod Inchon zepchnęły wojska KRLD na granicę chińsko-koreańską. Rozpoczęcie działań przez wojska lądowe nie oznaczało, że równolegle do walki włączyło się lotnictwo (PLAAF). Oficjalnie PLAAF było gotowe do podjęcia działań w sierpniu 1951 roku. Jednakże już w grudniu 1950 do bazy Andong została skierowana mała jednostka (28 Eskadra 10 Pułku 4 Dywizji Lotniczej) w celu „zdobycia praktycznego doświadczenia bojowego”. Grupa ta operowała pod opieką i defacto dowództwem Rosjan. Pierwsze zwycięstwo dla PLAAF wywalczył w dniu 29.01.1951 pilot Lu Han – jego ofiarą (z bardzo dużym prawdopodobieństwem) był F-80C pilotowany przez A. Hutchinsona z 730 FBS. Wg samego pilota i Rosjan, którzy potwierdzali zwycięstwo pierwszym zestrzelonym przez PLAAF samolotem był F-84. Jednak w tym dniu i miejscu Amerykanie potwierdzili tylko utratę wspomnianego F-80 (Rosjanie nie zgłaszali zwycięstw).

 

Okres od października 1950 do sierpnia 1951 przez Chińczyków określony został „miesiącami frustracji” – jednostki PLAAF były jeszcze za słabe aby udzielić wsparcia „Armii Ochotniczej„ podejmującej kolejną ofensywę lądową, przez co ponosiła ona bardzo duże straty w wyniku działań lotnictwa ONZ. Rosjanie ograniczali swoje działania to obrony przepraw, hydroelektrowni i ośrodków przemysłowych w rejonie granicznej rzeki Yalu. Pomimo wielu zabiegów ze strony Chin Stalin nigdy nie zezwolił na podejmowanie przez jednostki WWS działań ofensywnych. Te działania miała realizować powołana w marcu-kwietniu 1951 roku Połączona Armia Lotnicza z dowództwem w Andong.

 

Od sierpnia 1951 do walki pod niebem Korei trafiły w pełni wyposażone i przeszkolone, całkowicie autonomiczne jednostki PLAAF. Początkowo dowództwo PLAAF rozważało dwa scenariusze operowania w Korei: pierwszy zakładał przebazowanie jednostek do baz w Korei (od połowy 1951 roku front ustabilizował się na poziomie 37-38 równoleżnika) i wsparcie planowanych działań na lądzie z tych baz. Niewątpliwą zaletą była bliskość i związana z tym szybkość reakcji na wezwanie sił lądowych. Wadą było bardzo duże ryzyko utraty cennego sprzętu w wyniku ataków lotnictwa ONZ na bazy lotnicze – w ten sposób zostało praktycznie wyeliminowane z walki lotnictwo KRLD w pierwszym okresie wojny. Drugą opcją (zastosowaną w praktyce) była rozbudowa baz lotniczych na terenie Chin w bliskim sąsiedztwie granicy z Koreą. Znając zakaz wydany przez Trumana dotyczący przeprowadzania jakichkolwiek operacji po za rzeka Yalu Chińczycy mogli czuć się bezpiecznie.

 

W sumie w działaniach lotniczych w wojnie koreańskiej zaangażowanych było 12 Dywizji Lotniczych:

2 FAD – 12.1951/01.1952 – zgłoszone 4 zwycięstwa, 0 utraconych własnych samolotów

3 FAD – 10.1951/01.1952; 05.1952/01.1953 - zgłoszone 87 zwycięstw, 43 utracone własne samoloty

4 FAD – 12.1950/06.1951; 01.1952/05.1952; 12.1952/01.1953 - zgłoszone 64 zwycięstwa, 55 utraconych własnych samolotów

6 FAD – 10.1951/03.1952; 12.1952/01.1953 - zgłoszone 26 zwycięstwa, 0 utraconych własnych samolotów

12 FAD – 03.1952/03.1953 - zgłoszone 57 zwycięstwa, 0 utraconych własnych samolotów

14 FAD – 10.1951/02.1952; 04.1953/06.1953 - zgłoszone 10 zwycięstw, 0 utraconych własnych samolotów

15 FAD – 01.1952/05.1952; 10.1952/01.1953 - zgłoszone 51 zwycięstwa, 41 utraconych własnych samolotów

16 FAD – 01.1953/06.1953 - zgłoszone 1 zwycięstwo, 0 utraconych własnych samolotów

17 FAD – 03.1952/06.1953 - zgłoszone 23 zwycięstwa, 0 utraconych własnych samolotów

18 FAD – 05.1952/12.1952 - zgłoszone 6 zwycięstw, 0 utraconych własnych samolotów

8 BAD – 12.1950/03.1952 - zgłoszone 1 zwycięstwo, 4 utracone własne samoloty

10 BAD – 10.1951/03.1952 - zgłoszone 0 zwycięstwa, 0 utraconych własnych samolotów

 

Zidentyfikowani w literaturze piloci PLAAF, który odnieśli zwycięstwa w walkach nad Koreą

Dun Ven - 10; Chao Bao-Tun – 9; Noak Van Khaya – 9; Van Hai – 9; Lu Min – 8; Fan Van Chou - 8; Li Han – 8; Zhao Baotong – 7; Cun Chen Ky - 6; Sun Shanku – 6; Han Decai - 5; Chang Chi-Wei - 4; Liu Yuti – 4 (wszystkie jednego dnia!); Hwa Lung Yi – 3; Kim Di San – 2; Ong Czi Kim – 1; Ya Xiong He – 1; Zhong Dao He – 1;

 

Jak wszystko co dotyczy działań strony komunistycznej tej „zapomnianej wojny” zabranie precyzyjnej i potwierdzonej informacji graniczy z cudem. Ostatnimi czasy nieco się poprawiło w kwestii udziału Rosjan, nadal jednak dostępnych jest niewiele danych dotyczących PLAAF i KPAF. To samo tyczy się także samolotu, którego model prezentuję. Wg źródeł zachodnich spotkanie z tak oznaczonym samolotem zgłosili piloci 25 FIS w październiku / listopadzie 1951 (z Chińczykami na pewno walczyli w 15 maja 1952, kiedy w starciu zestrzelony został Harry L. Shumate) . Problem tylko w tym, że nie można potwierdzić tej daty – wg innych źródeł czerwono ogoniaste MiGi ze znakami PLAAF pojawiły się dopiero w 1953… Dodatkowe zamieszanie wprowadza także fakt, że niemożliwym jest ustalenie jakie jednostki, w jakim czasie, jakie oznaczenia nosiły. Wiadomo, że wiele jednostek WWS miało oznaczenia KPAF, kilka nosiło znaki rozpoznawcze PLAAF, tak samo z jednostkami chińskimi – część z nich na pewno miała oznaczenia KPAF, ale które i kiedy – tego nie udało mi się ustalić. Ciekawi mnie także trop mówiący o tym, że pod koniec wojny (1953) nad Koreą spotykane były także MiGi z czerwonymi gwiazdami WWS…

 

Zbierając wszystkie dostępne informacje wychodzi mi, zakładając że spotkanie miało miejsce pod koniec 1951 (25 FIS wykonywał lotu już na F-86 (przezbrojenie z F-80 e październiku 1951), że mój „Red Fox” pochodzi z 3 FAD i mógł być pilotowany przez pierwszego asa PLAAF – Zhao Baotonga, dowódcę 3 Eskadry, 7 Pułku, 3 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego. Zhao Beatong wstąpił do PLAAF w 1949, po przeszkoleniu na samolotach Jak-18 i Jak-11 został skierowany na szkolenie do Rosjan. Po czterech miesiącach uzyskał status pilota MiGa-15. Ze względu na umiejętności pilotażu określane przez instruktorów jako „znacznie powyżej średniej” został promowany na dowódcę eskadry w lipcu 1951. Pierwszą walę 3 FAD stoczyła w dniu 02.10.1951. W ciągu pierwszego tygodnia Chińczycy zgłosili 5 zwycięstw i 3 samoloty uszkodzone bez strat własnych. Jednym ze zwycięzców był Zhao Baotong.

 

Kilka dni temu wpadła mi ręce jedna z chyba nielicznych publikacji napisanych przez Chińczyków (ponad 300 stron!!!). Dla mnie jest to bardzo wartościowa pozycja – przedstawia nie tylko udział PLAAF w zmaganiach nad Koreą, ale także opisuje zaangażowanie Rosjan widziane oczyma Chińczyków (pomoc w obronie Szanghaju, udział w tworzeniu PLAAF, obrona północnych Chin i pogranicza koreańskiego od października 1950 wraz z zapleczem „politycznym” tych działań). Co ciekawe wg Chińczyków pierwsze zwycięstwo w walce odrzutowców w wojnie koreańskiej należy do…. pilota USN, a nie jak podają Amerykanie do USAF, czy Rosjanie do WWS  Obecnie studiuję sobie tą pozycje i już znalazłem kilka ciekawostek – m.in. zastosowania samolotów Tu-2…

 

Budowa modelu

Model wykonałem w oparciu o zestaw HobbyBossa. Podobnie jak F-84 czy F-86 producent odchodzi od idei „wtapiania” wszystkich możliwych elementów w monolit kadłuba wprowadzając coraz więcej i lepszej jakości detali. Znanym błędem zestawu jest złe „ugięcie” przedniej goleni, przez co model traci charakterystyczny dla oryginału „przysiad”.

 

Model składało mi się całkiem przyjemnie, szpachlowanie było kosmetyczne - spasowanie elementów jest bardzo dobre. Tradycyjnie dla modeli HB z przednim kółkiem wyzwaniem było upchnięcie w ekstremalnie ograniczonej przestrzeni wewnątrz kadłuba odpowiedniej ilości obciążenia. Malowanie wykonałem pędzlem z zastosowaniem farb i lakierów akrylowych Agamy oraz emalii Humbrola (srebrna „11”). Początkowo malowanie wykonałem aerografem, ale odejście bardzo dużych połaci lakieru podczas usuwania maskowania zmusiło mnie do sięgnięcia po sprawdzony duet – pędzel i srebrną „11” Humbrola... Kalki kładły się doskonale przy niewielkim wsparciu ze strony Mr. Mark Softer. Wash wykonałem przy pomocy „Neurtal Wash’a” firmy MIG (zaczynam skłaniać się ku dokupieniu jeszcze jakiegoś washa tego producenta).

 

W magazynie mam jeszcze MiGa-15 z Airfixa, którego wykonam w malowaniu jednego z pilotów WWS służących w Korei. Nie wykluczone, że zakupię sobie jeszcze jeden model tego samolotu, aby wykonać do w malowaniu jednego z asów lotnictwa Północno Koreańskiego.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

[Giulio Niewiadomski]

Kolejna piękna "rura"

[KilY]

Bardzo podobaja mi się twoje przedmowy do prezentowanych modeli, szkoda, że mało kto bierze z Ciebie przykład. Bo dzięki temu przedstawiany samolot nabiera realnych kształtów i zamiast oglądania kolejnego ładnie pomalowanego kawałka plastiku, mamy w świadomości, że to faktycznie model samolotu na którym kiedyś, ktoś, gdzies latał. Dlatego jestem pełen uznania, zresztą jak dobrze wiesz nie tylko ja

 

Co do modelu to bardzo mi się podoba. Choć jestem miłośnikiem drugowojennych samolotów, to te pierwsze odrzutowe myśliwce przełomu lat 40/50 są moim zdaniem bardzo czarujące w swojej prostocie, dużo bardziej od tych wszystkich nowoczesnych współczesnych maszyn. Szczególnie, że przedstawiasz maszyny z Wojny Koreańskiej o której tak mało się niestety mówi.

 

Może zaprezentujesz kiedyś wspólne galerie zdjęć modeli Koreańskich i ONZ? Życzę powodzenia przy kolejnych maszynach z tego projektu.