Znajdź zawartość

„Likwidator Oficerów” W 1945 roku Biuro Lotnictwa Marynarki (BuAer) ogłosiło specyfikację OS-105 na nowy, dzienny myśliwiec pokładowy. Maszyna miała być uzbrojona w cztery działka 20 mm i napędzana dwoma silnikami odrzutowymi – Westinghouse 24C (J34) lub General Electric TG-180 (J35). Po analizie zgłoszeń, 25 kwietnia 1946 roku kontrakt na budowę trzech prototypów trafił do firmy Vought. Tak narodził się XF7U-1, który po raz pierwszy wzbił się w powietrze w 1948 roku. Problemy zaczęły się szybko. Opóźnienia w pracach nad silnikami J34 sprawiły, że samolot nie osiągał zakładanych parametrów, co uniemożliwiało przeprowadzenie pełnych testów w locie. Projekt był o włos od skasowania. Mimo to powstało 14 egzemplarzy F7U-1, a w grudniu 1951 roku oblatano nową, gruntownie zmodernizowaną wersję – F7U-3. Ta wersja była o 25% większa, wreszcie dostała docelowe silniki Westinghouse J46-WE-8B z dopalaczami, a konstrukcja została wzmocniona. Piloci testowi docenili pewne cechy Cutlassa – był stabilną platformą uzbrojenia, zaskakująco zwrotny, dość przyjemny w pilotażu i wytrzymały. Niestety, lista problemów była dłuższa. Legendarne stały się opowieści o zawodnym układzie napędowym, trudnym lądowaniu na lotniskowcu i niestabilnym zachowaniu w locie. Wally Schirra – późniejszy astronauta – w swojej autobiografii napisał wprost, że F7U-3 był "twórcą wdów", i niestety statystyki to potwierdzają. W ciągu niespełna dekady służby utracono aż 1/4 wyprodukowanych maszyn (78 katastrof na około 550 000 godzin nalotu), co uczyniło Cutlassa najbardziej wypadkowym myśliwcem US Navy ze skośnymi skrzydłami wg badań marynarki z 1957 roku. Pierwszy Pierwszy amerykański myśliwiec pokładowy zaprojektowany z myślą o silnikach z dopalaczem Pierwszy ze skośnymi skrzydłami w lotnictwie US Navy Pierwszy w układzie bezogonowym Pierwszy z aktywnym układem sterowania hydraulicznym ze „sztucznym czuciem” Pierwszy z przednim kółkiem kierowanym, systemem tłumienia drgań i nieodwracalnym sterowaniem Pierwszy operacyjny nosiciel pocisków AIM-7 Sparrow A gdzie w tym wszystkim Marines? W kwietniu 1951 roku Szef Operacji Morskich (Chief of Naval Operations) ogłosił wymagania dla nowego dużego wodnosamolotu odrzutowego, porównywalnego rozmiarami z B-47. Maszyna ta miała pełnić specjalistyczną rolę: minowanie akwenów przy bardzo dużych prędkościach i na niskiej wysokości. Konkretnie chodziło o zrzut min z wysokości 500 stóp (ok. 150 metrów) przy minimalnej prędkości 500 węzłów, czyli około 926 km/h. Zadanie opracowania nowego uzbrojenia powierzono Naval Ordnance Laboratory Test Facility na Florydzie, a testy w locie realizowane były przez jednostki marynarki operujące z NAS Miami. W lutym 1952 roku baza NAS Miami została przekazana pod zarząd Korpusu Piechoty Morskiej i przekształcona w MCAS Miami. Nowi gospodarze przejęli również trwający projekt testowania nowego uzbrojenia. Początkowo do testów używano samolotów F7F Tigercat oraz F3D Skynight. Niestety, żadna z tych maszyn nie była w stanie osiągnąć wymaganej prędkości 500 węzłów. Pojawiła się więc potrzeba znalezienia szybszego nośnika zdolnego do przenoszenia dużego zasobnika z minami. Wybór padł na F7U-3 Cutlass Pierwszy Cutlass Bu.No 129466 trafił do MCAS Miami 16 kwietnia 1954 roku. Był napędzany silnikami J35 bez dopalaczy. Już podczas przelotu z MCAS El Toro do Miami pilot zgłosił aż sześć awarii – głównie układu hydraulicznego. Maszyna szybko zyskała przydomek Hangar Queen (Królowa Hangaru), ponieważ spędzała więcej czasu w naprawie niż w powietrzu. 12 kwietnia 1955 roku została przeniesiona do Naval Air Technical Training Center w Jacksonville, gdzie służyła jako pomoc dydaktyczna dla przyszłych mechaników USMC. Drugi Cutlass BuNo 129582, tym razem wyposażony już w silniki J46, przybył do jednostki H&HS Miami 21 czerwca 1955 roku – dwa dni po oblocie nowego wodnosamolotu P6M Seamaster, dla którego testowano nowy typ min. W ciągu dwóch lat służby maszyna wylatała 137 godzin. Po zakończeniu eksploatacji została przekazana na... plac zabaw w Fort Lauderdale. Trzeci Cutlass BuNo 129602, wcześniej użytkowany przez dywizjon VA-66, trafił do USMC w grudniu 1957 roku. W ciągu 8 miesięcy zaliczył zaledwie 28 godzin w powietrzu. Następnie został przekazany do NAF Litchfield Park. Paradoksalnie, mimo że był najkrócej używany przez Marines, to właśnie ten egzemplarz był ostatnim myśliwskim Cutlassem, który zakończył służbę. Model Moja miniatura przedstawia drugą maszynę, czyli F7U-3 Cutlass BuNo 129582. Model wykonany został z zestawu Fujimi, z dosatkiem kalkomani 3d firmy Kelik. Malowany Alcladami oraz AK Extreme Metal. Wash to Panel Line Dark Grey od Tamiya. Kalkomanie to mieszanka zestawowych (insygnia) oraz drukowanych w domu na drukarce atramentowej) Budowę modelu można obejrzeć w warsztacie

Model Mazdy MX-5 NC od Fujimi. Od siebie dodane tablice i flock we wnętrzu.

Bolid Fernando Alonso z Grand Prix Niemiec 2010. Model Fujimi powstały w wielkich bólach. Przednie skrzydło jest pod kątem, bo tak były zrobione mocowania na modelu, a jak już złożyłem dziób, to było za późno na poprawki. Ode mnie dodany carbon wszędzie, gdzie się dało i fototrawione pasy.

Jakiś czas temu udało mi się na giełdzie pozyskać kilka modeli Skyhawków z Fujimi, które do niedawna, do wydania ich przez Hobby 2000, były prawdziwymi "białymi krukami". W pierwszej kolejności wziąłem się za częściowo zbudowanego Skyhawka M, którego przerobiłem na izraelskiego N, jednak z uwagi na brak akcesoriów do dioramy, na której chcę go umieścić, zacząłem budować inny model w wersji F. W Izraelu Skyhawki poddano od początku licznym przeróbkom. Lokalne modyfikacje obejmowały m.in. wydłużoną dyszę silnika odrzutowego, na podstawie doświadczeń z pola walki, gdyż podczas wojny Jom Kippur wiele Skyhawków odnosiło poważne uszkodzenia po trafieniu ręcznymi rakietami Strieła oraz SA-6 w okolicę dyszy wylotowej silnika. Inną modyfikacją w stosunku do seryjnych Skyhawków było zastąpienie działek Colt 20mm działkami DEFA 30 mm, które z uwagi na swoje rozmiary były montowane w dodatkowych gondolach pod kadłubem. Ten konkretny egzemplarz służył w 147 tajeset "Battering Ram", przede wszystkim do celów szkoleniowych. Obecnie można go oglądać na żywo w muzeum lotnictwa izraelskiego w bazie Hatzerim koło Beer Szewy. Model wykonany w dużej mierze "z pudła", użyłem żywicznych części Quickboost oraz Aires (dysza wylotowa, fotel wyrzucany, działka DEFA). Kalkomanie z doskonałego zestawu czeskiej firmy Armycast. Malowany farbami Mr Hobby C oraz H, dedykowanymi dla lotnictwa izraelskiego.

Po półtorarocznych zmaganiach ukończyłem budowe modelu Hondy Civic zespołu Punisher Rally Team w składzie Łukasz Ulman i Paweł Czerkaski. Model posiada oświetlenie. Kalki z MF Zone. Drzewka i krzewy to produkty Joefix Studio.

Mc Donnell Douglas A-4, popularnie zwany scooterem, był jednym z najdłużej produkowanych maszyn dla lotnictwa marynarki USA i Korpusu piechoty morskiej. Od 1954 do 1979 kiedy ostatni A-4M opuścił fabrykę, wyprodukowano 2960 maszyn. Wojna wietnamska pokazała że te zwrotne samoloty szturmowe, sa bardzo odporne na ogien artylerii przeciwlotniczej, oraz że mogą konkurować z wietnamskimi myśliwcami MiG-15. Podobne do maszyny radzieckiej charakterystyki lotne, wysoka zwrotność spowodowała że Skyhawki zaczęły symulowac samoloty przeciwnika w słynnej szkole Top Gun. Jedną z mniej znanych wersji Scootera jest wersja OA-4M powstała z przebudowania treningowej wersji TA-4F. Maszyna otrzymała uzbrojenie i awionikę podobną do modelu A-4M. Wykonwyała zadania FAC, czyli byli wysuniętym punktem obserwacyjnym. Misje załóg OA-4M polegały na korygowaniu ognia artylerii, oraz oznaczania celów dla samolotów wykonujących misję Close Air Support. OA-4m Mógł także wykonywać samodzielne misje wsparcia piechoty Model który przedstawiam wykonany został ze starego już zestawu Fujimi. Mimo iż od powstania modelu upłyneło już 30 lat, modele Fujimi są najlepszymi zestawami w małej skali. Mankamentem modelu są kalkomanie. Twarde i grube słabo reagowały na płyny microscale. Malowanie farbami Gunze H i Model Master, wash od AK Model przestwia OA-4M WA-03 z dywizjonu H&MS-12 "Outlaws" stacjonującego w MCAS Iwakuni na wyspach japońskich w 1983 roku.