"Światło księżyca" J1N1 Fujimi 1:72

[zloty]

Prototyp J1N1 Gekko z zestawu Fujimi.

[Xmen]

Fajnie wyszedł.

Edytowane 27 Grudnia 2020 przez Xmen

[obłok]

Nakajima J1N1, trzeci prototyp w trakcie prób fabrycznych w lutym 1942 r. przed przekazaniem do testów w Yokosuka Kokutai, samolot w lecie 1942 r. został przebudowany na pierwszy rozpoznawczy J1N1-C (wzorzec produkcyjny) poprzez powiększenie skrzydłowych zbiorników paliwa, wymianę napędu na takie same dwa silniki prawoobrotowe typu Nakajima Sakae 21, zdjęcie działka dziobowego i zdalnie sterowanych wież strzelających do tyłu, które zastąpiono ręcznie obsługiwanym karabinem maszynowym kalibru 7,7 mm oraz montaż kamery fotograficznej poniżej stanowiska obserwatora.

Po dziewięciu miesiącach walk w Chinach dowództwo lotnictwa japońskiej marynarki zażądało stworzenia myśliwca eskortowego dalekiego zasięgu. Powodem żądań była taktyka zastosowana przez Chińczyków - wycofywali oni swoje myśliwce poza zasięg japońskich myśliwców A5M, w wyniku czego pozbawione osłony bombowce G3M ponosiły ciężkie straty. Biorąc pod uwagę różne możliwości rozwiązania problemu, dział techniczny kwatery głównej Cesarskiej Marynarki Wojennej (Kaigun Koku Hombu) próbował zaadaptować niektóre bombowce G3M do roli latających eskortowców uzbrojonych w dodatkowe działka i karabiny maszynowe, aby towarzyszyły formacjom bombowców. Projekt ten jednak nie przyniósł sukcesu, podobnie jak i zakup w USA partii kilkunastu maszyn eskortowych Seversky 2PA-B3 (dwumiejscowa odmiana P-35). W związku z tym wiosną 1938 r. Kaigun Koku Hombu sformułowała wymagania specyfikacji 13-Shi, które generalnie były wzorowane na układzie francuskiego dwusilnikowego myśliwca Potez P.630, który właśnie wszedł do służby we Francji. Po przestudiowaniu opinii najbardziej doświadczonych pilotów 12. Kokutai latających w Chinach i wprowadzeniu odnośnych zmian w specyfikacji, wymagania dla 13-Shi zostały przesłane do firm Mitsubishi i Nakajima. W ramach specyfikacji miał to być trzyosobowy, dwusilnikowy myśliwiec, o manewrowości porównywalnej z myśliwcami jednosilnikowymi. Prędkość maksymalna została ustalona na 518 km/h, zasięg lotu miał wynosić 2100 km przy ekonomicznym zużyciu paliwa i 3700 km z dodatkowymi zbiornikami. Prędkość wznoszenia na wysokość 4000 m ustalono na 6 min. Uzbrojenie miało składać się z działka 20 mm i dwóch karabinów maszynowych 7,7 mm skierowanych do przodu. Natomiast jako uzbrojenie obronne planowano - uznany wówczas za nowoczesny – system dwóch zdalnie sterowanych wież, każda z dwoma karabinami maszynowymi kalibru 7,7 mm. Najtrudniejszy był wymóg zapewnienia manewrowości porównywalnej z najnowszym myśliwcem A6M, który właśnie przechodził testy. Zakłady Mitsubishi w tym czasie było obciążone pracą nad projektami myśliwca A6M i bombowca G4M, więc bez entuzjazmu zareagowały na nowe zamówienie i wstępny projekt firmy J1M został odrzucony przez ewentualnego nabywcę. W firmie Nakajima zadanie zostało potraktowane bardziej profesjonalnie. Zorganizowano tam specjalny zespół projektowy pod kierownictwem Katsuzi Nakamury, głównego konstruktora pokładowego bombowca torpedowego B5N. W połowie 1939 r. gotowy był wstępny projekt J1N. W grudniu tego roku zbudowano pełnowymiarową, drewnianą makietę. Po akceptacji projektu przez klienta rozpoczęto budowę prototypu. Na tym etapie tempo prac zwolniło. Walki w Chinach zmniejszyły intensywność, a potrzeba eskorty dalekiego zasięgu stała się mniej paląca. Standardowe myśliwce floty A5M4, wyposażone w dodatkowe zbiorniki podwieszane, a także najnowsze A6M, które zaczęły wchodzić do służby, pozwoliły stosunkowo skutecznie rozwiązać zadania eskortowania bombowców. W rezultacie pierwszy prototyp J1N1 wystartował dopiero 2 maja 1941 roku. Nowy samolot był aerodynamicznie czystym dwusilnikowym jednopłatem, w konstrukcji którego zastosowano kilka innowacyjnych dla japońskiego przemysłu lotniczego rozwiązań. Do napędu samolotu wybrano dwa chłodzone powietrzem silniki Nakajima NK1F „Sakae” - dwurzędową 14-cylindrową gwiazdę o mocy 1130 KM (w pierwszym prototypie zastosowano licencyjne, francuskie silniki Gnome-Rhone 14K). Aby wykluczyć negatywny wpływ momentu obrotowego śmigła, silniki te zostały poddane modyfikacjom jako „Sakae” model 21 i „Sakae” model 22 z przeciwnymi obrotami śmigieł. Uzbrojenie składało się z działka Typ 99 kal. 20 mm Model 1 i dwóch karabinów maszynowych Typ 97 kal. 7,7 mm w dziobie samolotu oraz dwóch zdalnie sterowanych wież z parą karabinów maszynowych Typ 97 kal. 7,7 mm każda. Wieże obronne zostały zamontowane na kadłubie bezpośrednio za kokpitem, w tandemie jedna nad drugą, i wyposażone w ruchome osłony aerodynamiczne. Wieże karabinów maszynowych, a także klapy i chowane podwozie sterowane były hydraulicznie. Aby poprawić manewrowość, drugi prototyp został wyposażony w klapy odchylane o 20 stopni podczas manewrów bojowych i 40 stopni podczas lądowania. Zainstalowano również automatyczne sloty. Prototypy przekazano Marynarce Wojennej do oficjalnych testów w sierpniu 1941 r. Testy zakończyły się niepowodzeniem, ponieważ samolot był za ciężki, pojawiły się problemy z powodu przeciwnych obrotów śmigieł i skomplikowanego układu hydraulicznego. Wieże obronne były zbyt ciężkie i niedokładne w celowaniu. Dodatkowo zaobserwowano silne drgania lotek w zakrętach. Manewrowość została uznana za niewystarczającą, chociaż była dość wysoka jak na samolot dwusilnikowy. Porównanie z jednosilnikowym myśliwcem A6M2 wykazało, że J1N1 jest gorszy od pierwszego w prawie wszystkich aspektach, z wyjątkiem zasięgu lotu. W rezultacie w październiku 1941 roku flota zdecydowała się odrzucić myśliwiec eskortowy dalekiego zasięgu. Jednak ponieważ samolot praktycznie nie ustępował prędkością A6M2, firmie zaproponowano przeróbkę kilku już prawie gotowych maszyn w szybki, rozpoznawczy samolot dalekiego zasięgu, w celu zastąpienia dotychczas używanego we flocie jednosilnikowego, rozpoznawczego C5M.

Edytowane 1 Stycznia 2021 przez obłok

[mig]

Ładny.