Znajdź zawartość

Początki tej kolekcji opisałem już tu, więc nie ma sensu, żebym się powtarzał, a Was zanudzał. Wyjaśnienia natomiast wymaga wybór akurat tego malowania, a także rozbieżność pomiędzy tytułem, a napisem rzeczywiście na modelu widniejącym. Uznałem bowiem w pewnym momencie, że będzie ciekawiej, jeśli zrobię nie model, który wymyślę, ale taki, którego Moja Pani sobie sama zażyczy. Oczywiście nie spodziewałem się i nie liczyłem na konkretne wskazanie palcem, ale przynajmniej na coś w rodzaju sugestii. Zwłaszcza, że do tego czasu nazbierałem już solidną bazę różnych "El" i sam zacząłem mieć kłopot z wyborem, co teraz robić. Biedna Ela, naciskana o coś, na czym się kompletnie nie znała, rzuciła więc, pewnie trochę dla świętego spokoju: "Sissi". I ku własnemu zdziwieniu usłyszała od razu "OK, załatwione", bo tak się składało, że tę maszynę miałem już w portfolio. "Sizzlin'Liz" brzmi podobnie do "Sissi", a czerwony nos i ogon z jasnym srebrem pośrodku przypomina od biedy austriacką flagę. A mi chodziło właśnie o inspirację, a nie konkret , więc wyszło idealnie (może nawet trochę za idealnie - nie miałbym nic przeciwko pogłówkowaniu i pokombinowaniu). Właściwa zabawa zaczęła się w momencie, kiedy zacząłem wchodzić w detale - wyposażenie kabiny, siłownik otwierający wylot powietrza z chłodnicy oleju (tu uzyskałem pomoc od @greatgonzo) - wówczas skonfrontowałem się z koniecznością rozkminienia, jaką konkretnie odmianę tej wersji mam robić, z jakiej fabryki, itd. Problem potęgował fakt, że zdjęcia archiwalne, od których zacząłem prace, były podłej jakości i rozmazane. W dodatku jeszcze w pewnym momencie zorientowałem się, że przedstawiają dwie różne maszyny (na początku interesował mnie tylko napis i na nim się skupiałem) Poznałem to po różnych kształtach oznaczenia Grupy - była to 4. Grupa Myśliwska, oznaczająca nosy swoich maszyn na czerwono. Na pierwszym zdjęciu granica koloru przebiega z grubsza pionowo, na drugim - wyraźnie po łuku, z charakterystycznym wycięciem na imię maszyny. Całe szczęście udało mi się wkrótce znaleźć dwa inne dokumenty: zdjęcie samolotu z początkiem numeru seryjnego: a potem dokument dotyczący jego pilota, mjr. Geralda E. Montgomery'ego z listą samolotów, na których walczył na froncie. Było ich pięć, z czego trzy nazwane "Sizzlin' Liz" (dwa pierwsze to Thunderbolt i Mustang B). Lista podawała dokładne podwersje i pełne numery seryjne, więc wiedziałem, że na drugim zdjęciu jest P-51D-15-NA, o numerze 44-15326. Przy okazji zresztą wyszło, że na zestawie kalkomanii tej maszyny, który wypuścił Draw Decal jest błąd, bo przy tym numerze seryjnym dali czerwony nos kończący się pionowo. Zdecydowałem się zrobić tę maszynę, tylko dlatego, że ma więcej czerwonego. Przy okazji okazało się, że jeden (przypuszczam, że pierwszy) z Mustangów Sizzlin' Liz miał napis wykonany w innym stylu: Sam Montgomery służył w 334 Dywizjonie od 13 maja 1943 do lipca 1945 r. odnosząc 3 zwycięstwa powietrzne (imponującą liczbę balkenkreutzów pod kabiną zapewniło 14,5 maszyn wroga zniszczonych na ziemi). Odznaczony m.in. DFC i Air Medal, zginął 3 marca 1952 r. pilotując F-84E nad Koreą. Kwestia wersji i malowania była rozwiązana. Pojawiła się natomiast druga, dużo gorsza: dłuższe oglądanie Mustangów w NMF uświadomiło mi, że nie były one po prostu "srebrne". Po pierwsze (to akurat wiedziałem wcześniej) szpachlowane skrzydła i płócienne powierzchnie sterów były malowane srebrzanką, a poszycie kadłuba mogło mieć przynajmniej trzy odcienie metalu! Obsesyjne przeglądanie pod tym kątem zdjęć innych Mustangów doprowadzało do rozpaczy, bo wychodziło mi, że nie da się ustalić jakiegoś konkretnego, ścisłego wzorca. Udało mi się jedynie zaobserwować kilka powtarzających się reguł (poza oczywistą ciemną blachą magnezjową (?) przy rurach wydechowych): a) blachy o najciemniejszym odcieniu są praktycznie zawsze używane przy nasadzie krawędzi natarcia skrzydeł i przy wylocie tunelu chłodnicy oleju, i b) duża, zaczynająca się skośnie blacha na burcie jest w odcieniu ciemniejszym niż te poniżej rur wydechowych i jaśniejszym, niż te wspominane poprzednio. Reszta - loteria, na co naprowadził mnie @Baas ArK. Uznałem, że skoro NMF, to trzeba uzyć metalizerów, z którymi dotychczas nie miałem żadnego doświadczenia. Zdecydowałem się na Xtreme Metal od AK: White Alluminium (bardzo jasny srebrny) , Duraluminium (trochę ciemniejszy o lekko złotawym zabarwieniu) i Gunmetal (wiadomo), mieszając je w różnych proporcjach. Srebrzankę zrobiłem kolorem Steel od Vallejo. Pozwólcie, że nad przygodami z maskowaniem tej mozaiki nie będę się rozwodził. Weathering robiłem głównie Panel Line Wash od Ammo, ze względu na możliwość subtelnego rozcierania lekko podeschniętej farby. Skrzydła trysnąłem lakierem półmatowym (mat/błysk w proporcjach 4:3), uznając (nie wiem, czy słusznie), że srebrzanka na szpachli ze względów aerodynamicznych raczej nie była matowa, a kadłub bardziej matowym (mat/błysk ok. 5:2) - bo z tego, co pamiętam, aluminium matowieje przy utlenianiu. Okopcenia zrobiłem już na matowym lakierze za pomocą pyłu z suchej pasteli. Próbowałem też zróżnicować fakturę metalu, traktując ogólny mat lakierem błyszczącym w technice suchego pędzla pod kabiną, na nasadzie skrzydeł i lukach km-ów. Zasadniczo jestem zadowolony z efektu całości, zwłaszcza z (trochę przytłumionych washem) różnic w kolorystyce blach poszycia, chociaż nauczyłem się przy okazji, że metalizery to dość delikatne farby. Ewidentnie za mocno pojechałem z brudzeniem, zwłaszcza, jeśli brać pod uwagę nawet niezbyt wyraźne zdjęcia oryginału. Moja Pani oczywiście żadnych zastrzeżeń nie zgłasza. Następna zamówiona "Ela" to "czerwony kwadrat"... To tyle, można bić.

Przełom roku skłania do wspomnień i podsumowań. W Święta odwiedziłem dom rodzinny, gdzie zachowały się jeszcze moje modele sprzed 20 i więcej lat. Trochę je odkurzyłem i posklejałem, co się dało, niektórym amputowałem zwiotczałą antenkę czy inną goleń . Nie były to modele wybitne, może nawet niezbyt dobre, jednak składane z pasją i starannością, na jaką wówczas było mnie stać. W mojej rodzinnej Jeleniej Górze jedynym dostepnym w latach 80-tych źródłem pozyskiwania modeli był sklep CSH. Tam rodzice kupowali mi Plasticardy i KP, a później ja sam produkty Matchboxa i inne. Prezentowane poniżej modele powstawały w latach 1984-92. Wszystkie malowane pędzelkiem, farbkami olejnymi dla artystów, które dostawałem od Taty. W liceum pożyczałem też humbrole i revelle od kumpla modelarza, który miał ciotkę w RFN i w związku z tym dostęp do Eldorado. A oto galeria tych nadgryzionych zębem czasu staroci, wszystkie 1/72, lata produkcji w przybliżeniu: 1984. Jak 1M ZTS Plastyk, - malowany farbkami artystycznymi 1985. Ił-2m3, ZTS Plastyk, - humbrole i farbki artystyczne 1985-86. Ła-7, KP - humbrole i farbki artystyczne 1985-86. PZL 37B Łoś, ZTS PLastyk w olive drab - humbrole i farbki artystyczne 1985-86. Gloster Gladiator I, Matchbox, narty i kalki z modelu Hellera. 1984-85. Hurricane IIc, Matchbox - humbrole i farbki artystyczne 1984-85. Mosquito Mk.30, Matchbox - humbrole i farbki artystyczne 1986-87. Spitfire LF.IXe, KP, Humbrole 1987 P-61A Black Widow, NOVO, czarny humbrol, wnętrza - moje wizje ZC. Wtedy słyszałem tylko, że wnętrza malowano na żółto i zielono. Po 1989 wyjechałem na studia i zacząłem tworzyć kolekcję bardziej świadomie i z wykorzystaniem dostępnych już akcesoriów, jak szpachlówka, którą lubię używać do dziś. Niestety, w miarę postępów w nauce ubywało czasu na hobby, któremu poświęcałem się już tylko w weekendy, coraz rzadziej i rzadziej... 1989-90. F6F-3 Hellcat, Matchbox 1991-92. F4U-1 Corsair, Heller 1991. Henschel Hs-126, Italeri 1991. Bf-109 F-4, przeróbka z G-6 Hellera, kalki Techmodu 1992. Bf-109 E3, Academy (kalki Techmodu, jeszcze stara interpretacja oznaczeń Wicka. Jak widać, głównym tematem były samoloty 2. wojny, ale próbowałem też swych sił w odrzutowcach: 1986. pakistański Mig 19, KP 1988-89. Harrier Gr.3, nie pamiętam firmy. Moja jedyna przygoda w vacu. Nie wytrzymałem zapylenia. 1990. Mig 21, KP, kalki Techmodu, malowany jakąś dziwną włoską srebrzanką. Nie zachowały się: Spitfire IX i Mustang IV Matchboxa - skończyły jeszcze w latach 80-tych jako modele testowe. Inne: Mig-15 UTI z KP, F-5 Freedom Fighter Matchboxa, A-4 Skyhawk z ESCI - przehandlowałem w zamian za zestawy niesklejone. Letov S.328 z KP po prostu zniknął. Jeszcze kilka lat temu stał na półce, a teraz go nie ma Całą furę modeli zalegających w pudełkach podarowałem synowi kolegi dopiero w 2006 roku, gdy postanowiłem zrobić nieco porządku w starych szafkach, przekonany że modelarstwo mam już za sobą... I to był koniec okresu młodzieńczego.

IBG ostatnio na poważnie wzięło się za włoski sprzęt, więc jest i kolejny wóz do kolekcji - czołg średni M11/39. Szybka dawka historii: M11/39 był pierwszym włoskim czołgiem średnim produkowanym seryjnie. Do służby trafił w 1939 roku. Wyprodukowano zaledwie 100 egzemplarzy, po czym produkcję przestawiono na usprawniony model M13/40. Z owych 100 czołgów utworzono I i II batalion czołgów średnich, a także samodzielną kompanię dla Włoskiej Afryki Wschodniej (AOI). Jeden batalion liczył 36 czołgów w dwóch kompaniach, a kompania samodzielna składała się z 24 maszyn w pięciu plutonach. Obydwa bataliony trafiły do Afryki Północnej, gdzie w 1940 roku wzięły udział w inwazji na Egipt, a następnie zostały zniszczone na przełomie '40 i '41 roku. Kompania dla AOI została podzielona na dwie mniejsze o numerach 321 i 322, które także utracono razem z koloniami na wschodzie w 1941. Pozostałe 4 egzemplarze trafiły do ośrodków szkoleniowych na terenie Włoch, z czego conajmniej jeden został rozmontowany. Po raz ostatni czołgu M11/39 w boju użyły wojska Włoskiej Republiki Socjalnej w 1944 roku. Zawartość pudełka: Instrukcja: Schematy malowania: Wstępne spostrzeżenia: Pozytywne: Detale modelu są zdecydowanie zgrabniejsze, niż w przypadku poprzednich włoskich maszyn. Odchudzono gąsienice, koła napędowe i koła powrotne. Zdecydowanym plusem jest zmiana sposobu montażu dwóch wspomnianych kół, co zmniejszyło przerwę między połowami. Zmieniła się także ilość żeber wylotów powietrza na pokrywie silnika - teraz jest ich więcej, co bliżej odpowiada pierwowzorowi. Ogółem czołg został odwzorowany całkiem dobrze. Negatywne: Niestety projektanci IBG po raz kolejny popełnili ten sam błąd dotyczy kształtu błotników. Tak jak i w poprzednich przypadkach kompletnie nie przypominają pierwowzoru, jednak tym razem problem jest zdecydowanie bardziej zauważalny. Przy okazji poprawienie ich na własną rękę może okazać się sporym wyzwaniem ze względu na specyficzny kształt. Front błotników modelu jest zdecydowanie za krótki i brakuje mu przedniego punktu mocowania, co widać na załączonych zdjęciach: Błotnik typu wczesnego (16 czołgów) Widać też inny sposób montażu haków. Błotnik typu późnego (84 czołgi) Błotnik IBG Warto zaznaczyć, że błotnik z ilustracji na pudełku to niehistoryczna kombinacja dwóch odmian. Mimo wszystko najwięcej błędów pojawia się w schematach malowań. Lećmy więc po kolei. Uwagi ogólne: - Żaden M11/39 nie miał namalowanej przedniej rejestracji. Praktyka ta została wprowadzona dopiero na wiosnę 1941 roku, gdy do produkcji trafiała najpóźniejsza odmiana czołgu M13/40, a ani jeden M11 nie pozostał w czynnej służbie. - Schematy sugerują, że powinniśmy namalować ogumienie na kole powrotnym, jednak w rzeczywistości takowego nie było. - IBG źle dobrało kolory do proponowanych malowań, więcej poniżej. Schemat numer 1: Po pierwsze i najważniejsze - schemat, który chciało nam przedstawić IBG w rzeczywistości nie był dwukolorowy, a trójkolorowy. Trzy kolory widać wyraźnie na tym zdjęciu: Był to kamuflaż improwizowany, malowany w polu. Składał się z kolorów piasku (1), zielonego (2) i szarego (3), najprawdopodobniej pochodzących ze zdobycznych brytyjskich zapasów. Mogły więc to być te same kolory, których Brytyjczycy używali w swoim wzorze "Caunter". IBG proponuje użycie kolorów "Saharyjski Khaki" i "Szaro-zielony", które w tym wypadku nie są odpowiednie. Kolejnym błędem jest oddział, któremu IBG przypisało owe malowanie - producent mówi o II. batalionie, jednak w rzeczywistości był to I. batalion. Schemat numer 2: Znów rozchodzi się o kolor. IBG proponuje jednolity "Szaro-zielony", problem jednak w tym, że żaden M11/39 nigdy nie został pomalowany w ten sposób. Standardowym malowaniem fabrycznym tych czołgów były duże, naprzemienne pasy w kolorach "Rdzawy Czerwony" i "Ciemny Zielony". W trójkolorowy kamuflaż opisany w punkcie powyżej przemalowano tylko 36 egzemplarzy należących do I. batalionu, natomiast cała (lub prawie cała) reszta pozostała w malowaniu fabrycznym. Gdy czołgi w zielono-brązowych pasach służyły na pustyni farby, którymi je pomalowano blakły i zlewały się ze sobą, przez co na czarno-białych zdjęciach czołgi z II. batalionu i kompanii dla AOI najczęściej wyglądają na jednokolorowe. Niewykluczone, że czołgi treningowe pozostające we Włoszech w pewnym momencie przemalowano w "Saharyjski Khaki", ale z pewnością żaden z nich nie był całkowicie zielony. Warto nadmienić, że Australijczycy nie przemalowywali zdobycznych czołgów włoskich. Schemat numer 3: Ten schemat przedstawia wóz oryginalnie należący do kompanii dla AOI, zdobyty przez siły południowoafrykańskie. Malowanie to wzór fabryczny opisany w punkcie powyżej, jednak znów IBG podsuwa nam zły kolor. "Rdzawy Czerwony" oznaczony literką G się zgadza, ale zamiast prawidłowego "Ciemnego Zielonego" zasugerowano "Szaro-zielony". Nie zgadza się też opis, bo kompania walcząca na wschodzie nigdy nie miała "plutonu dowodzenia" - czy to przed podziałem, czy po nim. W każdym przypadku dowodził jeden czołg. Rozpiska wszystkich wymienionych kolorów: - Saharyjski Khaki/Saharian Khaki/Kaki Sahariano (FS 33434) - Szaro-zielony/Grey Green/Grigioverde (FS 34159) - Ciemny Zielony/Dark Green/Verde Scuro (FS 14036) - Rdzawy Czerwony/Rusty Red/Rosso Ruggine (FS 20100) Dokładnych kolorów używanych do malowania kamuflażu "Caunter" niestety nie znam, bo brytole to nie moja działka. Swoją drogą wiem nawet z jakiej książki IBG czerpało informacje, bo sam ją posiadam. Jak widać na załączonym zdjęciu skopiowano nie tylko schematy, ale i zawarte w nich błędy. Książka to "Carro M Vol.2" autorstwa Antonio Tallillo, Andrea Tallillo i Daniele Guglielmi. Ogólnie bardzo dobra publikacja, jednak posiadająca parę błędów, takich jak te wymienione wcześniej. Wynikają głównie z faktu, że doborem ilustracji zajmowała się osoba trzecia, a nie jeden z autorów. Wczytując się w tekst można je wyłapać, jednak najwyraźniej osoby odpowiadające za research w IBG tego nie zrobiły. Tekst z pierwszej strony instrukcji także zawiera trochę baboli, ale już nie będę się przesadnie rozpisywał. Podsumowując: Na pierwszy rzut oka model wydaje się być całkiem porządny. Poprawiono sporo wad poprzedników, a detal jest naprawdę fajny. Zawiódł jedynie research team. A no i klasycznie - błotniki.

Ibegowy M13/40 z późnej produkcji w 1:72 po paru modyfikacjach. Egzemplarz o rejestracji RoEto 3359 należał do LII. batalionu czołgów z RECAM (wrzesień '41 - styczeń '42). Jakiś czas temu popełniłem recenzję tego modelu. Pisałem tam między innymi o tym, jak tragicznie odwzorowano błotniki czołgu, więc przerobiłem je do właściwej formy. Na prawym boku nadbudowy dodałem uchwyt, podporę pod antenę i zaślepkę na drugi port radiowy, których brakowało. Nieco uzgrabniłem zawieszenie podpiłowując zęby koła napędowego i odchudzając koło powrotne. Odchudziłem też szczelinę wizjera kierowcy. Przy okazji podczas budowy natknąłem się na parę innych wad/błędów, których nie zauważyłem podczas pisania recenzji: • Punkt obrotu wieży znajduje się 3 - 4 mm za miejscem w którym powinien być. Przez to wieża w jakiejkolwiek innej pozycji niż "domyślna" będzie za bardzo wysunięta w stronę, w którą patrzy armata. Jeśli ktoś chciałby zbudować zgodny historycznie model z obróconą wieżą, będzie musiał odciąć oryginalny zaczep i przykleić ją na oko. • Ręczny rozrusznik (ten cypek na środku tylnej płyty kadłuba zaraz nad zaczepem holowniczym) to model zamontowany tylko w pierwszych 50 egzemplarzach. W tej wersji czołgu powinien być odlany nieco wyżej i bardziej poziomo (jak wyglądał na prawdę dobrze widać na ostatnim zdjęciu). Przy okazji odlano go bez nałożonej osłonki. • Montaż elementów kadłuba nie został dobrze przemyślany, trzeba się z nim nieźle namęczyć, zwłaszcza z przednią-górną płytą. • Nałożenie kalki ze znakiem do rozpoznania z powietrza (białe koło na wieży) nie należy do najprostszych. Jeśli wcześniej zamontuje się zaczep KM-u, trzeba będzie go odrywać i przyklejać na nowo, już na kalce.

Jakiś czas temu natknąłem się w internecie na zdjęcie Wasp-a w miłym mi malowaniu Nie było dobrego modelu do jego wykonania, ale po wydaniu przez LF Models Westland Waspa postanowiłem spróbować (zwłaszcza, że większość poprzednich modeli tego wydawcy była łatwiej lub trudniej, ale jednak sklejalna ). Tu nie pokażę relacji od samiutkiego początku, ale zachowały się zdjęcia dokumentujące najważniejsze etapy. Kadłub pasowałem "od końca" - ogon, płyta silnikowa, podłoga kabiny, tylna gródź kabiny i dopiero reszta. Następnie poznęcałem się trochę nad przekładnią i osprzętem silnika i samym silnikiem. Było... łyso dorobiłem więc trochę najbardziej widocznych przewodów czy cięgien W międzyczasie postanowiłem wykonać nowe mocowanie wirnika (jak w Anakondzie) w oparciu o rurki z mosiądzu. Przymiarka pokazała, że wysokości są poprawne (łopaty wirnika są już w innym, nieco opuszczonym położeniu, ale nie mam zdjęcia ) Dodałem troszeczkę pierdółek do głowicy (moim zdaniem jest lepiej) Na dziś wróciłem do kabiny, gdzie dodałem już chyba wszystko co planowałem. Główne modyfikacje to - bąbel na tylnej grodzi, odwrócenie fotela o 180 stopni i likwidacja elementów dwustera (pedały, zmniejszenie tablicy, itp.), dorobienie pasów. Teraz w planach są tylne drzwi i dach kabiny. Przednich drzwi nie będzie, bo w lotach nad morzem obowiązywała zasada latania bez nich (patrz pierwsze zdjęcie). Mam niby także zdjęcie z drzwiami, ale opisane są jasne zasady regulaminów więc nie wiem czy nie warto zachować trochę więcej realizmu (choć z drzwiami byłoby mniej widać ). jakiś tam ciąg dalszy mam nadzieję nastąpi.

Niedawno wydany przez IBG włoski czołg średni M13/40 z późnej produkcji w skali 1:72; poniżej znajdują się zdjęcia wszystkich ramek, instrukcji, a także ewentualne uwagi dotyczące zgodności z oryginałem. Trochę historii: Model ma przedstawiać pojazd z późnego (a tak na prawdę docelowego) okresu produkcji (wiosna - jesień 1941, 410 egzemplarzy). Wersję tę kolokwialnie nazywa się "trzecią serią produkcyjną" dla uproszczenia nomenklatury. Cechy dzięki którym można odróżnić ją od wersji wcześniejszych, a także późniejszych (jak M14/41) to: krótkie błotniki z pogubionymi krawędziami, pionową krawędzią boczną i odsłoniętym otworem technicznym, stopnie z dodatkową osłonką, jarzmo KM-ów w kadłubie z dwoma śrubami na górze, antena radiowa (na ogół), kwadratowa kopułka na dachu wieży, wlew do chłodnicy w kształcie "grzybka" z korkiem w tylnej części, żebrowanie grilli po bokach wlewu równoległe względem całości pojazdu, rury wydechowe z dwoma wzmocnieniami, tylko jedno zapasowe koło i podnośnik z tyłu. Czołg występował również w wersji CR (Centro Radio) ze zdublowanym układem radiowym i dwiema antenami (druga znajdowała się po tej samej stronie kadłuba co ta pierwsza, ale z tyłu). W przypadku gdy drugie radio było nieobecne w miejscu anteny umieszczano okrągłą zaślepkę. Jedny większy problem z rozróżnianiem jaki może się pojawić to odróżnienie późnego M13/40 od najwcześniejszego M14/41; pierwsze 40 - 50 egzemplarzy M14 zewnętrznie wyglądało identycznie do późnych M13, ale w środku miały już nowy silnik. Pierwszy taki pojazd miał tablicę rejestracyjną RoEto3498, a jedyny zachowany RoEto3521. Jeśli więc ktoś ma taką ochotę, może wykonać model jako wczesnego M14/41. Grafika na pudełku: Ramki: Układ jezdny został uproszczony, mi osobiście takie rozwiązanie jak najbardziej odpowiada w tej skali. Elementy fototrawione: Kalki: Instrukcja: O ile preferencje dotyczące układu jezdnego są kwestią subiektywną, to niestety nie obyło się też bez błędów względem oryginału; Przednia część błotników wygląda zupełnie inaczej niż powinna. Górna krawędź wystaje za bardzo do przodu, a boczna zamiast pionowo umieszczona jest pod kątem i biegnie do złego punktu na kadłubie. Do tego brakuje otworu technicznego. Krawędź powinna przebiegać mniej więcej tak, jak narysowana przeze mnie zielona linia. Na nadbudowie natomiast brakuje zaślepki (żółty) na porcie drugiego radia, a także podpory (zielony) dla podstawowej anteny gdy ta jest złożona. Dodatkowo koło napinające ma zdecydowanie zbyt szeroki rozstaw; szpara pomiędzy połowami powinna być tylko nieco grubsza od zębów gąsienicy. Niestety, również w przypadku proponowanych malowań pojawiły się błędy, i to we wszystkich czterech... Na każdym z trzech pierwszych schematów brakuje numeru pułkowego (zaznaczone na zielono) i/lub batalionowego (zaznaczone na żółto). W rzeczywistości wszystkie powinny być białe, ale na rysunku są kolorowe żeby ułatwić odczytanie. Dodatkowo na pierwszym schemacie tylne oznaczenie jest źle umiejscowione (powinno znajdować się na wieży), a z przodu nie powinno być trójkątnego emblematu. IBG wybrało akurat jeden z niewielu czołgów tego batalionu, który go nie nosił. Możliwe, że nastąpiła też pomyłka z numerem rejestracyjnym - producent i opracowania tematyczne podają "RoEto 3334", natomiast ja na zdjęciach tego konkretnego egzemplarza zdecydowanie widzę "3354". W przypadku schematu nr. 4 źle dobrano prostokąty na wieży. Ich kolor oznacza kompanię, do której należy dany czołg; Czerwony - pierwsza Niebieski - druga Żółty - trzecia XI. batalion nigdy nie posiadał więcej niż 26 czołgów M13/40, a co za tym idzie nie mógł utworzyć z nich trzech kompanii, najwyżej niepełne dwie. Dopiero później został uzupełniony nowymi M14/41. Edit. 17.08.24r. – uzupełnienie i poprawy w świetle nowych informacji.

Witam. Kilka fotek ukończonego U-boota U9 od Das Werk w skali 1:72. Pozdrawiam.

Pierwszy mój model w galerii, więc proszę o łagodny wymiar kary :). Uwagi wnoszące do rozwoju warsztatu przyjmę z pokorą RF-4E to rozpoznawcza wersja Phantoma użytkowana przez Niemcy, Japonię, Grecję i Turcję . Dziś poznamy maszynę niemiecką, w malowaniu okolicznościowym. Okolicznością było rozwiązanie dywizjonu rozpoznawczego Aufklärungsgeschwader (AG) 52 w 1993 roku. Niemcy posiadali dwa Dzwiyjony rozpoznawcze Na Phantomach AG 51 "Immelmann" i AG 52, Przy czym AG 51 stacjonował na południu Niemiec pod granicą francusko szwajcarską w Bremgarten, a AG 52 na samej północy w Leck przy granicy duńskiej. Tak więc to z tych Phantomów pochodzą zdjęcia naszych MiG-ów nad Bałtykiem.

Kilka zdjęć z mojego ostatniego dokonania. Materiały: - karty płatnicze/ karty klienta; - milliput I Blue Stuff; - szpachla tamiya; - lampa i koło z fiata 621 FTF; - kulki bga 0.3mm jako nity; - rurki pcv (wieża, kadłub); - długopis (kopuła); - papier; Malowane z pędzla farbą Pactra A35 Interior Green Konstruktywna krytyka mile widziana : D

Witam szanowne grono. Rozpoczynamy kolejny warsztat. Przy poprzednim "korsarzu" jednym z błędów merytorycznych było niewłaściwe śmigło. Dokupiłem już takowe ale w pudełku zostało jeszcze mnóstwo części, więc postanowiłem z nich zbudować kolejnego corsaira. Tym razem będzie to "klasycznie malowany" niebiesko-granatowy model samolotu Ike'a Kepforda z numerem bocznym 29. Spróbuję również odtworzyć udokumentowany fotograficznie weathering. Model będzie waloryzowany blaszkami Eduarda, klapami żywicznymi i dodatkowo dorobię mechanizm składania skrzydeł. Modele Tamiyi w wyższych skalach mają przygotowane części do budowy modelu ze złożonymi skrzydłami, ten mniejszy - niestety nie ma. Na początek kilka małych cięć.

Od kilku tygodni próbuję coś posklejać. Jakiś czas temu kupiłem model Korsarza F4U-1D Revella. Wyglądał zachęcająco. Dużo części, ładnie wyglądające detale skusiły. Do modelu dokupiłem elementy fototrawione Eduarda, silnik i kalki Techmodu. Ten model chciałbym zrobić w miarę czysto i prawidłowo. Zaczęło się fajnie. Na pierwszy ogień poszła kabina z elementami fototrawionymi i wygląda to całkiem fajnie. Jednak montaż reszty modelu nie jest już taki różowy. Spasowanie części - cóż - Tamiya to to nie jest. Tu coś odstaje, tam coś nie pasuje, tu doszlifować, tam zaszpachlować. Na pewno nie jest to "łykend edyszyn" trzeba się trochę nagimnastykować, nawet jeśli ma być to model tylko z pudełka. Połówki kadłuba nie pasują idealnie, pokrywa przed silnikiem też trochę odstaje. Pierścień osłaniający silnik jest przyciasny, trzeba go rozszlifować. Kształt klap na skrzydłach nie pokrywa się z planami, końcówki skrzydeł są lekko przekoszone. Nie żebym narzekał, tyle, że chciałem go trochę szybciej montować niż jest to pisane Pomalowany będzie w kamuflaż i oznaczenia brytyjskie, użyję do tego celu kalkomanii Techmodu. Będzie to Corsair II, JT260, P54, z dywizjonu 757 FAA stacjonujący na HMS Unicorn. Brudzenie postaram się zrobić delikatniejsze niż na spitifirze, będę podpatrywał Korsarza z warsztatu kolegi Mikołaj75. No i na początek 2 pytania: 1. Wnęki podwozia - były malowane w kolor spodu samolotu, czy zinc chromate yellow? 2. Silnik - czy ten silnik od Pavli, który dokupiłem do zestawu nie będzie zbyt ambitny do tego modelu? Tym bardziej, że zestawowy też jest niczego sobie. I jeszcze kilka zdjęć:

Cześć! Chciałbym dzisiaj wam zaprezentować mój najnowszy model, który ukończyłem. Wielu z was już częściowo znany z prowadzonego na forum warsztatu. Model, który mimo przeciwności losu udało się zbudować do końca z całkiem zadowalającym mnie efektem. Piszę całkiem, ponieważ mam ostatnio wrażenie, że im bliżej końca budowy tym więcej widzę miejsc, które dało się zrobić lepiej. Owiewka to chyba najsłabszy element, musiałem poprawiać malowanie bo przy zdejmowaniu masek powstało kilka odprysków. Poza tym lufy działek i rurka pitota były klejone kilka razy bo zdarzyło mi się ułamać te elementy podczas budowy... Zapraszam do oglądania, można strzelać. A i jest to strasznie upierdliwy kolor do fotografowania, model był odkurzany przed i w czasie robienia zdjęć, a mimo to gdzieniegdzie trafi się jakiś paproch.

Po 4 tygodniach pracy mogę Wam wreszcie pokazać swój najświeższy model - Su-25 ze stajni Zwiezdy w egzotycznym, łaciatym malowaniu prosto z Korei Północnej. Samolot Patrząc na ogólny stan lotnictwa wojskowego KRLD Su-25 jest jednym z nowocześniejszych samolotów używanych w tym kraju. Pierwsze egzemplarze zostały zamówione z ZSRR w latach 80. i trafiły do Korei w roku 1988 wraz z MiGami-29, liczba dostarczonych samolotów była niewielka, a rozpad ZSRR i kryzys gospodarczy w KRLD spowodował rezygnację z kolejnych, większych zamówień. Korea Północna była pierwszym azjatyckim odbiorcą eksportowym tych samolotów. Siły Powietrzne Koreańskiej Armii Ludowej użytkują obecnie 34 Su-25K, z czego prawdopodobnie 4 w wersji dwumiejscowej Su-25UBK. Jedyną jednostką w kraju wyposażoną w te samoloty jest 55. Pułk Lotnictwa Szturmowego stacjonujący w bazie lotniczej Sunchon i wchodzący w skład 1. Dywizji Lotnictwa Bojowego. Model przedstawia samolot o numerze bocznym 49, który w pełnej krasie można było oglądać na pokazach lotniczych w Wonsan w roku 2016, były to pierwsze i jak dotąd jedyne międzynarodowe pokazy lotnicze w Korei Północnej. Model Była to moja pierwsza styczność z modelami tego producenta i wrażenie jest niestety nienajlepsze. Kiepskie wypraski, dużo nadlewek, dużo szlifowania, zwłaszcza dużo zastrzeżeń mam do owiewki, której kształt nijak ma się do rzeczywistości i której elementy z ww. powodu nie chciały się ze sobą zejść, kalkomania z tablicą przyrządów nijak nie pasuje kształtem do elementu, na który powinna być nałożona. Nie jest to może najgorszy model, jaki sklejałem, ale jak na cenę prawie 60 złotych to szału zdecydowanie nie ma (niech ktoś obeznany przy okazji powie, czy wszystkie modele Zwiezdy takie są, czy to tylko przypadłość starszych wyprasek). Model w malowaniu był dość problematyczny głównie ze względu na fakt, iż bryła Su-25 jest dość złożona i dokładne pomalowanie każdego zakamarka do łatwych nie należało. Pracę dodatkowo przedłużył wypadek polegający na zalaniu sobie skrzydła zmywaczem do akryli, co pociągnęło za sobą konieczność pomalowania tego elementu od zera. Farby których użyłem to: Light Gull Grey z Hataki czerwonej jako podstawowy kolor górnej powierzchni płatowca Neutral Grey (Hataka) jako kolor plam kamuflażu Light Green (Hataka) jako kolor dolnej powierzchni płatowca Night Black (Hataka) jako kolor pneumatyków i pasa przeciwodblaskowego przed kabiną Mieszanka Night Black i Neutral Grey w stosunku 1:1 na dielektryki Grass Green (Hataka) na anteny systemu RWR Fawn Brown (Hataka) jako kolor wnęk podwozia Plate Mail Metal (The Army Painter) na golenie podwozia i rurki spiętrzeniowe Ciemnozielony (znowu nie pamiętam numeru) z Revella na bębny kół Kalkomanie Model Maker, ponadto użyłem też lakieru Humbrol Gloss Cote i Satin Cote (Leon odradzał mi jego nakładanie aerografem, mimo tego zaryzykowałem i kładł się bezproblemowo) oraz washa Quickshade Strong Tone z Army Paintera. Otwartą pozostaje kwestia uzbrojenia, niestety liczba dostępnych zdjęć jest bardzo skąpa, więc nie wiem tak naprawdę co Koreańczycy pod te suki podwieszają. Konfiguracja proponowana przez producenta raczej nie wchodzi w grę, zastanawiam się nad kupnem żywicznych bomb FAB-100 i zamontowaniem ich na wszystkich podwieszeniach w połączeniu z rakietami R-60 z pudła (jedyne zdjęcie tego samolotu z ćwiczeń wojskowych w Korei jakie widziałem było właśnie w takiej konfiguracji). Prosiłbym w związku z tym o jakieś sugestie. Błędy, z których zdaję sobie sprawę: krzywo naklejona kalkomania pod owiewką z lewej strony kadłuba niewystarczająco zeszlifowana krawędź owiewki przez co widoczne są resztki z wypraski montaż wyrzutników flar i dipoli nieobecnych w wersji eksportowej K, przykleiłem je z rozpędu i już po pomalowaniu zdałem sobie sprawę, że koreańskie suki tego nie mają (dlatego też nie malowałem ich na stalowy kolor w razie, gdyby ktoś się zastanawiał) Zdjęcia niżej, z góry przepraszam za ich jakość, ale to najlepsze co na razie byłem w stanie zrobić.

Cześć, na pejedynastce zaczyna zbierać się kurz więc można zacząć coś kolejnego. Znowu sięgnąłem po model z Army zadowolony jakością poprzedniego i tutaj niewielkie rozczarowanie. Nie wiem czy wszystkie egzemplarze tak mają, ale zauważyłem na wielu elementach przesunięcia formy, upierdliwe zwłaszcza na goleniach i łopatach śmigieł. Poza tym od razu po otwarciu oudełka rzuca się w oczy wielokrotnie wspominana pancerna osłona kabiny. Na szczęście Arma wypuściła odchudzoną wersję, którą zamówiłem. Zakupiłem wydanie expert więc tym razem mam do czynienia z większą ilość elementów fototrawionych. Cóż, challenge accepted :). Tym razem postanowiłem dodać coś od siebie, wnękę podwozia wzbogaciłem o dość charakterystyczną rurę, która przez Armę została pominięta. Następnie zabrałem się za kokpit: Na koniec pytanie do znawców tematu jeśli chodzi o malowanie. Z tego co wiem wcześne hurasie były w środku malowane przede wszystkim na srebrno. Na zielono panele nad kratownicą i płyta za fotelem, nie wiem tylko na jaki kolor pomalować panel przymocowany do kratownicy po lewej? Wydaje mi się że powinien mieć też kolor interior green. Jak widać większość elementów dostała już szary podkład. Na to pójdzie srebrny od hataki i na panele Interior green od pactry (taki mam, a nie chce kupować nowej farby na tak mały obszar). Niestety po malowaniu czeka mnie przymusowy przestój. Zamówiłem kilka rzeczy w sklepie Arma Hobby w tym drążek sterowy z żywicy i czekam na realizacje zamówienia już drugi tydzień... Także jeśli zależy wam na szybkiej realizacji zamówienia omijajcie ich sklep szerokim łukiem. Kontakt też jest tragiczny, na maila pisanego w zeszłym tygodniu dalej nie dostałem odpowiedzi. To tyle na dzisiaj. Mam nadzieję, że kolejne zdjęcia wrzucę jeszcze w tym roku ?

Dziś chciałbym pokazać swój twór "łykend edyszyn". Zawsze byłem ciekaw, czy robienie odciągów w 72-ce to problem. Teraz już wiem Warsztatowo sporo rzeczy jest do przećwiczenia, ale jak na kilkumiesięczną przerwę w sklejaniu jestem zadowolony. Zapraszam do oglądania i komentowania

Witam Mała galeria mojego najnowszego ulepu. Jest to U-boot VIIc/41 od Revell w byczej skali 1:72. Postarałem się w niego wpakować niemal wszystkie dostępne dodatki. Zapraszam do galerii. Pozdrawiam

Delikatna przeróbka czołgu renault R-35 z zestawu FtF na używany przez armię rumuńską uzbrojony w sowiecką armatę 45mm niszczyciel czołgów. W użyciu ruda Hataka, dust deposit a pas malowałem chyba olejnym revelem. Gąski humbrol i pigmenty noname. Wash to oleje z Lidla.

W czasie poszukiwania tematu na następny projekt natknąłem się na zdjęcie Texana przerobionego na... opryskiwacz rolniczy. Szukając więcej materiałów na jego temat znalazłem informację, że przed rozpoczęciem "kariery" opryskiwacza był wykorzystywany jako samolot gaśniczy. Ponieważ w sieci jest jedno (?) zdjęcie tej maszyny właśnie w tej roli porzuciłem projekt "rozpylacz" i spróbowałem odtworzyć Tanker-a #8. Jak wyszło oceńcie sami Baza to T-6G Texan Easy Kit #80233 HobbyBoss-a, farby Bilmodel, kalki własne. I jeszcze zdjęcia "rodzinne" z innym Tanker-em #74 (Avenger)

Cześć, chciałbym wam dzisiaj pokazać gotowy model spita mk I. Budowany z myślą o testowanu różnych technik modelarskich w tym brudzenia metodą specyfików olejnych, coś tam wyszło, coś innego nie wyszło. Ciekawych szczegółów budowy zachęcam do odwiedzenia warsztatu: Model budowało się całkiem przyjemnie, jak dla mnie jedynym minusem były glębokie i szerokie linie podziałów, całość bardzo dobrze spasowana ilość szpachlówki ograniczona do minimum. Jeśli chodzi o brudzenie to skupiłem się głownie na spodzie, chciałem oddać charakterystyczne brudzenie dołu spitów. Okopcenia od wydechów symboliczne, nie widziałem zdjęć "osmalonych" złośnic, przy karabinach też starałem się nie przesadzać. Na koniec rodzinne zdjęcie z hurasiem Do napisania/przeczytania w kolejnym warsztacie

Zapraszam do galerii tytułowego hurasia, zmagania z materią można obejrzeć w warsztacie: Samolot bardzo przyjemnie się kleiło, jest to dopiero mój drugi model więc ciężko porównywać do czegokolwiek, ale nie miałem żadnych problemów podczas klejenia. Ponieważ doszło do małego wypadku przy kalkach postanowiłem pójść na całość i zastosować bardziej zaawansowane techniki waetheringu, Obicia zrobione srebrną farbą, ślady spalin i osmolenia od karabinów czarną farbą olejną, kurz (najgorszej wyszedł) to pigmenty vallejo.

Warto o swoim istnieniu przypomnieć, galeria z doskoku telefonem bez żadnego upiększania, to tropikalny i powojenny Panhard 178 B cudownego wydawnictwa RPM w królewskiej jak niektórzy mówią 1:72, RPM więc sama przyjemność, dodane trochę rzeczy wiadomo bo z czym do ludzi...:) Zrobione: -błotniki z blaszanym brzegiem -włazy plus wnętrze wieży -wizjery i drzwi otwarte -dodana pokrywa-zaślepka wylotu powietrza -poszerzona osłona jarzma -krew pot i łzy Oznaczenia...takie na jakie zostały kalki, miało być Indochińskie ale chyba jest afrykańskie...ostatnie jakie zostało, wszystkie poprzednie się rozleciały na modelu, jako doświadczony z robieniem ace/rodena/rpm stwierdzam, że tutaj to jest rekord, kalkomanie to tragedia istna(!) i to najsłabszy element tego cudeńka. Z przerażeniem to samo zaobserbowałem na Lorraine 38 jakiego kiedyś skończyłem. Pozdrawiam!

Tą galerię robię głównie, żeby pochwalić firmę Academy za opracowanie tego modelu. I nie jest to produkt lokowany:) Poprostu sklejając ten model doszedłem do wniosku, że to jest to co modelarze niedzielni lubią najbardziej. Pasowanie jak klocki (trochę szpachli na łączeniu skrzydeł, choć zupełnie można się bez tego obejść, i podwieszenia, tutaj trochę szlifowania było). Bardzo ciekawy sposób prowadzenia kanałów wlewowych tak, że elementy w sumie można wyłamać z ramki i nie powinno być śladu po wyłamaniu (w zależności od zdolności włamującego:), ale np. dla młodszych sklejaczy to świetne udogodnienie), później tylko mała korekta skalpelem, ewentualnie można bardzo łatwo element wyciąć skalpelem. W jedna galerii Super Horneta z Acadamy na forum była mowa o słabej jakości kalek, w przypadku Growlera kalki są Cartografa więc zero problemów. Ten model pokazuje, że w temacie plastikowych modeli można jeszcze dużo poprawić, i widzę, że inżynierowie z Academy to robią, także plus dla nich. Na początku w tym modelu tak wszystko idealnie pasuje, że aż człowiek się dziwnie czuje, no nic nie trzeba poprawiać, usuwać nadlewek, gdzie tu jest podstęp?;) Oczywiście nie interesowałem się w tym przypadku poprawnością wymiarową więc w tym temacie się nie wypowiem, zaś szczegółowość jest dla mnie na akceptowalnym poziomie. ps. Rakieta HARM nie jest w zestawie, ta tutaj to z innego modelu Academy F-16C. Dobrych lotów i życzenia na 2021 - żeby chemia modelarska miała przyjemniejszy zapach:), Jaro

Cześć, Na niebieskim forum modelarskim (czyli pwm.pl) od pewnego czasu działa temat konkursowy dotyczący m.in. samolotów nieuzbrojonych. Moim wkładem w ten temat jest ta poniższa galeria samolotu Sikorski JRS-1. Tutaj w wersji używanej przez Lotnictwo Marynarki USA, choć łódz ta była i używana przez piechotę morską, a także w lotnictwie cywilnym. Maszyna ta jest mniejszą wersją dużej, czterosilnikowej łodzi latającej Sikorski S-42. Model dawno dawno temu opracowany i wydany przez SWORD, był również pakowany przez Special Hobby, a ostatnio wznowiony przez Eduarda. Opracowanie to klasyczny short-run czyli w tym przypadku trochę mydlanego plastiku, trochę żywic i trochę blachy. Ja jeszcze dodałem jeszcze więcej żywicy, wykorzystując dodatkowy zestaw do tego modelu wydany przez CMK, i bardzo polecam to rozwiązanie bo na pewno oszczędza trochę wieczorów poświęconych na pasowaniu:) Malowanie to Yellow Wings, dotychczas największy żółciak w mojej kolekcji, i coś mi się wydaje, temat łodzi latających jeszcze pociągnę trochę, mają swój urok, Catalina czeka już w pudle(ale nie żółta:) ) . Dywizjon VJ-1, z okresu 1938-1939. Kolorowego odbioru. ps. teraz właśnie zauważyłem, że przed sesją zdjęciową wypada wyczyścić obiektyw, także przepraszam za kropki na zdjęciach tu i tam:) Pzdr. Jaro

Ostatnio naszło mnie na sklejenie czegoś "na szybko" - oczywiście nie mógł to być żaden z "rozgrzebanych" tematów tylko coś do czego nie wyszperałem dziesiątek fotek etc. Wybór padł na short-run ze stajni LF Models - Agusta-Bell 47J. Pobieżna analiza całych 2 fotek oryginału pokazała, że "kilka" zmian trzeba będzie wprowadzić - i nie chodzi tu o uproszczenia tylko o fakt, że wypraska jest dla podstawowej wersji Bell 47J a u mnie występowały spore różnice np. w ilości otworów w kadłubie etc. Nie rozwodząc się dłużej - w ciągu 8 dni udało mi się ulepić takiegoż "gluta"

Witam wszystkich zainteresowanych tematem Rozpocząłem budowę modelu Felixstowe F.2A firmy Roden. Chociaż mój model powstaje w skali 1:72 – będę się wzorował na innym pięknym modelu wydanym w skali 1:32. Dzięki koledze z forum mam zestaw kalkomanii AIMS, które znacznie ułatwiają wykonanie modelu w najbardziej fantazyjnym malowaniu jakie dotąd widziałem. Ponadto mam do niego zestaw blaszek Part. Niestety arkusz kalkomanii dodany do mojego modelu ma koszmarnie rozjechane kolory. Zaraz po tym nieprzyjemnym odkryciu napisałem email do firmy Roden z prośbą o pomoc. Kilka tygodni później dostałem przesyłkę z kalkami o równiutkich brzegach i zdaje się - w bardziej poprawnych kolorach. Jeśli jesteście ciekawi historii tego samolotu lub efektu końcowego który planuję osiągnąć, to zapraszam do obejrzenia galerii ze zdjęciami znakomitego modelu Przemka Litewki. W kilku zwięzłych słowach ujął też historię tej wspaniałej łodzi latającej. Model, który właśnie zacząłem budować jest prezentem od mojej żonki więc tym bardziej zależy mi na możliwie jak najlepszym wykonaniu go. Silniki: Budowę modelu rozpocząłem zgodnie z instrukcją – od silników. Do części z pudełka Rodena dodałem kilka blaszek z zestawu Part i jeszcze kilka z blaszkowego złomu. Ponadto wymieniłem wszelkie rurki na wykonane z drutów i pręcików polistyrenowych. Z drutu od cewki wykonałem kable. W odpowiednich miejscach wklejone są uszka do mocowania naciągów. Ponadto ze starych kalkomanii wyciąłem imitacje tabliczek znamionowych.